با عرض سلام در رابطه با اين سر آمد در رسانه شما مسأله اي را که تا حدودي در اين رابطه ميباشد.اين مسأله که مايلم در اينجا مطرح کنم درک غير واقع بينانه در ميان ما بخصوص نسل جديد ايراني از شرايط اقليمي سرزمينش است که اين درک خود را به چندين شکل نشان ميدهد که گاه ابعاد خطرناکي بخود ميگيرد.
در جمعي من از شيوه آبرساني و آبياري باستاني ايران بنام کاريز(قنات) و برد و فوايد آن در مقابل شيوه استخراج آب توسط موتورخواستم سخني ارايه کنم که مرا وادار به سکوت کردند.حال اين جنابان که در تهران آب را هميشه از لوله آب در يافت مينموده اند نميتوانند درک من را داشته باشند که از حاشيه کوير مي آيم!
حال:
مسأله آب در ايران يک مسأله بده و بستان است و بايد اين مسأله را بعنوان يک امر غير قابل تغيير درک نموده و خود را با آن تطبيق داد و اين طرز تفکر که موتور آب است که آب توليد ميکند فرضي نادرست و خطرناک است!
در اينجا ابتدا چند نکته در رابطه با فوايد کاريز(قنات) در مقابل موتور آب و يک نتيجه گيري از اين مقايسه :
-در استخراج آب در شيوه کاريز(قنات) احتياجي به انرژي فسيلي نيست!
- به همان ميزاني آب ميگيري که بارندگي بوده!! ( در اينجا بد نيست بگويم که در مناطق کويري روشي وجود دارد که بوسيله آن کشاورزان ميتوانند حساب کنند که در امسال چقدر زمين را ميتوانند( اجازه دارند) زير کشت ببرند که بتوان محصول برداشت کرد!) ونه بي حساب بوسيله موتور آب که خوب چند سال اول ميتوان خوب آب در آورد و زمين وسيعي را زير کشت برد ولي پس از آن....
- بسترهاي آبي زير زميني خشک نشده و لذا ريزش نميکنند که خود به نشست زمين منتهي شده که خود فاجعه اي عظيمي در راستاي آبرساني ميباشد!
نتيجه گيري اين که ما در ايران بايد!! اين را درک کنيم که:
- صرفه جويي در آب(حتي يک قطره آن) يک امر اجتناب ناپذير است!!
- آب را اجازه نداريم آلوده کنيم!( مثلا ريختن مواد شيميايي مثلا روغن موتور ماشين توي فاضلاب)
احياي مجدد كاريزها(قناتها)يمان و استخدام رسمي لايروبگرها با حق بازنشستگي و ....