خب دیگه جشن‌های نیمه شعبان تموم شد. امسال با سه روز تعطیلی دوام بیشتری هم داشت. انشاء الله بر همه مبارک بود. همه علاقه‌مندها در حد توانی که داشتند فعالیت کردند. خدا از همه قبول بکنه از اونی که ریسه بست تا خیابون‌ها رو آب و جارو زد تا کسی که شیرینی و شربت و...  داد. اجر همه با امام زمان. الحمد لله مردم بیشتر غرق در خوشحالی و جشن بودند. می‌گفتند و می‌خندیدند و شاد بودند و پذیرایی می‌شدند. تا جائی که می‌شد به هیچ کس بد نگذشت. چند تا اتفاق دردناک توی کربلا افتاد ولی خب برای بیشتر مردم خیلی ناراحت کننده نبود، چون دیگه تقریباً هرروز یک خبر بد از عراق می‌شنیدند. حتی در بیشتر کشورها جشن گرفتند. کلی مسابقه و نمایشگاه برقرار شد و کلی هم مردم جایزه گرفتند. در خیلی جاها به اون‌هایی که اسمشون مهدی بود هدیه دادند. ساعت‌ها مداحان مداحی و سرود خواندند و ساعت‌ها سخنرانان در مدح و سرور امام زمان به بیان مطلب پرداختند. تلویزیون هرچند اندک ولی به این جشن بزرگ پرداخت. چقدر ویژه نامه و روزنامه و مطلب به این جشن پرداخت و نوشت و عکس زد. از همه مهمتر میلیون‌ها عاشقی که به مسجد جمکران رفتند. خدا می‌دونه چقدر شلوغ بود. مردم چقدر پول خرج کردند. از بچه کوچکی که پول توی جیبی‌اش را خرج کرد تا اون سرمایه‌دار که کلی پول برای جشن‌ها داد. سر شیرینی فروش‌ها که خیلی شلوغ شد و خیلی مغازه‌های دیگه از الکتریکی‌ها تا لیوان یک بار مصرف فروشی‌ها.

اما....

همه اینها در بین و ظاهر مابود، هر چند امام زمان در بین ماست و در میان رفت و آمد و زندگی می‌کند اما آیا برای ایشان هم عید و جشنی بود. به این همه انرژی و پولی و وقتی که صرف شد، به کجای درد دلشان رسیدگی شد؟ تا چقدر باعث شد که ظهور رخ بدهد یا حداقل نزدیک شود؟ آیا وقتی به خرابی‌های محل تولد و غیبتشان نگاه می‌کنند؛ یا وقتی به خبر خراب شده پدر عزیزشان که سال‌هاست مورد بی‌احترامی قرار گرفته و به تلی از خاک تبدیل شده؛ یا وقتی شیعیانشان را در کربلا در حال جان دادن در نیمه شعبان می‌بینند؛ یا وقتی کسانی که را به اسم شیعه که به اسم جشن نیمه شعبان به گناه می‌پردازند؛ یا وقتی شیعه‌ای را که از نماز اول وقت یا شاید هم نماز ادای صبح خود به جای احیا و شب زنده داری، خود می‌زند و کار و فعالیت می‌کند؛ یا برهنگان و ضعیفان و فقیرانی که در کنار این همه خرج و جشن باز هم دوباره سر گرسنه و تنی برهنه بر زمین می‌گذارند؛ یا وقتی مسلمانانی را که هنوز احکام اولیه خود را نمی‌دانند؛ یا مردمی که هنوز با دین اسلام آشنا نشده‌اند ولی تشنه حقایق هستند؛ یا اسراف‌هایی که در جشن‌ها به اسم امام زمان رخ می‌دهد مثل اینکه لامپ‌ها در روزها هم روشن می‌ماند؛ یا وقتی که همه افرادی که به جمکران می‌روند هدف اصلی‌شان رفع مشکلات خودشان و زندگی و معیشت خودشان است و در کنار و یا آخرش هم محض خالی نبودن عریضه برای فرج دعا می‌کنند؛ یا به چند روز بعد که انگار نه انگار جشن و یادی از امام زمان در زندگی‌هاشان بوده؛ آیا امام زمان با این اتفاقات که هر سال شاهد آنهاست باید شاد باشد و جشن بگیرد؟ و آیا درد و رنجی از دل ایشان برداشته شد یا ایشان هم در این ایام شاد شدند؟

آه..... کجائی امام غریب من؟ عجل الله فرجک و سهل الله مخرجک انشاء الله.