سألت أبا عبدالله علیه السلام عن رجلین من أصحابنا بینهما منازعة فى دین أو میراث فتحاکما إلى السلطان أو إلى القضاة، أ یحل ذلک؟ فقال علیه اسلام : من تحاکم إلیهم فى حق أو باطل فإنما تحاکم إلى الطاغوت و ما یحکم له فإنما یأخذ سحتا و إن کان حقا ثابتا له؛ لأنه أخذه بحکم الطاغوت و قد أمر الله أن یکفر به قال تعالى: «یریدون أن یتحاکموا إلى الطاغوت و قدأمروا أن یکفروا به»...(اصول کافی . ج1)

همیشه به کسانی که از صحبت‌های مثلاً جالب بزرگان غیرمسلمان و اروپائی بهره می‌برند، انتقاد داشتم. کسانی که از این صحبت‌ها در وبلاگهایشان، در متن‌هایشان، در مجلاتشان، در روزنامه‌هایشان و خلاصه هر جا که فکر می‌کردند برای اینکه حقانیت و درستی و میزان بالای پختگی حرفشان را نشان بدهند از سخنان کوتاه این کفار استفاده بکنند. من می‌گویم چرا یک بچه مسلمان باید از سخنان این کفار استفاده بکند؟ در حالی که سخنان ناب و جانانه امامان خوبمان هست و بعضی، بعد از کلام معصومین از صحبت‌های به ظاهر قشنگ آنها استفاده می‌کنند. حتی این را هم مضموم می‌دانم. به نظر من بالاترین احترامی که باید برای حرفشان (و نه خودشان) قائل شد این است که وقت چند ثانیه‌ای گذاشت و گوش داد، همین... . هیچ ارزشی دیگری ندارد. البته دقت بکنید اینکه گفتم کفار (اگرچه در ظاهر مسیحی باشند) یک بحث کلامی است و همانطور که قرآن عزیز ما فرموده دین نزد خدا فقط اسلام است؛ اینجا بحث فقهی نمی‌کنیم.

بله... در حال دیدن این حدیث بودم که فکر کردم که سخن کافر چه حق و چه باطل در این زمینه هم شاید مصداق پیدا بکند. اینکه مثلاً حرفی از انیشتین بزنیم و قبول بکنیم و مثل یک حرف آدم حسابی با آن برخورد بکنیم خیلی اشتباه است. البته آن حدیث که می‌گوید نگاه کن چه می‌گوید و نگاه نکن به گوینده برای زمانی است که مطمئن باشی طرفت دشمنت نیست و تو هم در برابر کلام گارد باز نروی. شما چه می‌گوئید؟