مردم مسلمان ایران پس از یک ماه روزه‌داری و عبادت خداوند متعال با قلوبی آماده‌تر و معنویتی بالاتر در عیدی که خداوند به خاطر همین اعمال نیکشان قرار داده بود، قرار داشتند و نماز عید فطر را خواندند و از خدا درخواست‌های بزرگی کردند و مورد لطف بی انتهایش قرار گرفتند؛ که در خطبه‌های نماز عید فطر مورد خطاب رهبر خویش قرار گرفتند. شاید مهمترین مطلبی که رهبری به آن در خطبه‌های نماز روز عید آنرا از مردم مطالبه نمودند، موضوع مهم اسراف است. بحث‌هایی که معمولاً امروزه انجام می‌شود و از رهبری در راستای مشخص شدن موضع از آن استفاده می‌شود، بیشتر مربوط می‌شود به بحث‌های کلان و مورد خطاب و نیاز عده‌ی محدودی از جامعه ولی اکنون می‌بینیم در شرایطی که گفتم، همه مورد خطاب یا شاید عتاب رهبری هستیم. مخاطبین از دو حالت خارج نیستند یا ایشان را حداقل به عنوان آشناترین فرد به امور سیاسی و اجتماعی با سابقه طولانی اجرائی و رهبری ایران و یا بصیرترین عالم قبول دارند که در باید این کلام برایشان از قول یک کارشناس بسیار مهم و قابل پی‌گیری باشد و یا مخاطبان مومنینی هستند که ایشان را به عنوان رهبر و مرجع خود می‌شناسند که در این صورت حجت تمام است و باید تمام تلاش خود را مصروف برآورده ‌شدنش بنمایند. در ضمن موضوعی هم هست که از دانشجو و طلبه، فرهنگی و دانش‌آموز تا کارمند و بی‌کار باید به آن بپردازند. و دیگر ربطی به دوست عاشق رئیس جمهور و دشمن خونی و منتقد او ندارد و ربطی به مسئولین هم خیلی ندارد و ما به عنوان عضوی از جامعه باید حرکت کنیم. چه شده که اینچنین رهبری ما را متوجه این موضوع می‌کند؟ مگر اسراف چه بلائی سر جامعه ما آورده؟ چه خواهد آورد و هزاران سوال دیگر. شاید نمونه کوچکش همین سهمیه بندی بنزین بود. چرا باید با یک سهمیه بندی مشخص شود که این همه اسراف بنزین در میان یک جامعه اسلامی بود؟ و بعد بتوانند ما را به خاطر همین وارد کردن بنزین تهدید کنند.(می‌بینید که شاید اکنون برای ما در کل مهمترین بحث سیاسی و امنیتی همین اسراف باشد و شاید پرداختن به همین موضوع که مورد اختلاف هیچ کس نیست و فرا دسته‌ای یکی از وجوه اتحاد ملی و وحدت مورد نظر ایشان باشد.) که البته مگر چند درصد از مردم با مشکل جدی بعد از سهمیه‌بندی مواجه شدند؟ بله، با سختی بوده ولی با مشکل چند درصد؟ ما وبلاگ‌نویسان در کجا‌ها اسراف می‌کنیم؟ در برق، انرژی و یا...
سخن بسیار است ولی موکول می‌کنم به سایر دوستانم. از همه وبلاگ‌هایی که لینکشان را گذاشته‌ام و از همه دوستان و از همه خوانندگان این مطلب دعوت می‌کنم به این مهم بپردازند. هرچند توقع ندارم با استقبال روبرو شوم وفقط احساس وظیفه خودم را بیان کردم.

(عزیزانی که در این مورد مطلبی می‌نویسند پیام بگذارند تا لیست اضافه بکنم.)

بخوانید: اسراف وبلاگی!